De Wondere Wereld van Paraklimmen

The Wonderful World of Paraclimbing

[English Version Below]

Al 44 officiële Freddies*!

Fantastisch! Binnenkort zijn de Freddies de grootste beweging van België! Elke dag drie nieuwe Freddies, al moet ik er ’s nachts voor leuren op de Oude Markt hier in Leuven! Want iedereen in Leuven moet en zal weten wat paraklimmen is en wie Fré Leys is, als die in 2028 naar LA gaat.

Ik weet dat ik beloofd heb om het over gewoontes te hebben deze week, maar ik heb toch besloten om dat nog een weekje op te schuiven. Het leek me belangrijker om eerst even kort uit te leggen wat paraklimmen in de context van wedstrijden nu precies is, want vele Freddies stelden me die vraag. Je bent gewaarschuwd: het wordt een lange post, en het is niet erg als je niet alles leest, zolang je maar zegt van wel tegen mij. 😉

Klassen

[Angelino Zeller (AL-1) and Lucia Capovilla (AU-2)]

Paraklimmen is muurklimmen (of rotsklimmen) met een fysieke beperking. Er worden ook wedstrijden georganiseerd in het paraklimmen en omdat het nu eenmaal niet eerlijk is om iemand met één arm tegen iemand met één been te laten klimmen, heeft de internationale federatie (tevens de federatie van de gewone klimmers) beslist om de paraklimmers in 10 sportklassen in te delen. Als je precies wil weten in welke categorie jouw favoriete fysiek gehandicapte thuishoort, moet je eerst langs de dokters in het classificatiepanel passeren (wat altijd heel stresserend is). Maar dokter Fré kan je een snelle, informele uitleg geven zodat je het meteen een beetje snapt:

• AL-2: Eén been ontbreekt of is aanzienlijk misvormd.

• AL-1: Beide benen ontbreken of zijn volledig onbruikbaar (vaak door verlamming). Zoals Angelino Zeller (foto), het Oostenrijkse fenomeen.

• AU-2: Eén arm geamputeerd vanaf de onderarm, geen pols. Zoals Lucia Capovilla (foto).

• AU-3: Aan één hand ontbreekt iets, zoals vingers.

• B1: Heel erg blind, zoals Javier (foto), het Spaanse fenomeen.

• B2: Minder blind, slechtziend.

• B3: Nog minder blind, matig slechtziend.

• RP1, RP2, RP3: “Range and Power”-beperkingen, vaak neurologische aandoeningen. Deze klimmers hebben meestal al hun vingers en tenen, maar beperkte mobiliteit of kracht. Dit varieert van mensen die amper kunnen stappen (RP1) tot mensen met MS of een heupprothese (RP3). Zoals Benjamin (foto) uit Amerika.

Dus, beste Freddy, een kleine test: in welke categorie zit deze Fré? Maak je trouwens geen zorgen als je de logica achter de letters en cijfers niet ziet—die is er niet.

[Javier (B1) and Benjamin (RP-2)]

Het Klimmen Zelf

Eenvoudig: er is een muur van 15 meter hoog, vaak erg overhangend (stijl). Op die muur wordt een route gebouwd van plastic klimgrepen. De klimmer wordt beveiligd met een touw, zodat die niet kan vallen—een cruciaal element (voor de klimmers onder jullie: top-rope). De route begint relatief gemakkelijk en wordt steeds moeilijker. De klimmer die het hoogst geraakt zonder te vallen, wint. That’s it. Er is ook een tijdslimiet van zes minuten, maar die speelt zelden een rol.

Eén van de twee dingen die ik altijd aanhaal wanneer ik mensen vertel dat paraklimmen de mooiste sport ter wereld is, is dat het speelveld—de grepen en hun plaatsing—verschilt per klasse! Op deze manier kan er voor elk type beperking een route gebouwd worden die beklimbaar is tot helemaal boven. Dit maakt paraklimmen enorm toegankelijk.

[me and … Tania Chaves both (AL-2)]

Wedstrijden

Elk jaar organiseert de IFSC enkele Wereldbekers, meestal drie of vier. Op basis daarvan wordt aan het eind van het jaar een wereldranglijst opgesteld. Ik heb zelf al enkele van die Wereldbekers gewonnen en was in 2021 ook nummer 1 van de wereld. Deze Wereldbekers vinden vaak plaats in de VS, Oostenrijk, Frankrijk, Zwitserland, maar soms ook in andere landen.

Daarnaast is er om de twee jaar het grootste, speciaalste event: het Wereldkampioenschap. Volgend jaar is er weer zo’n WK, in Zuid-Korea. Dit WK wordt steeds samen georganiseerd met het WK voor reguliere klimmers. Als je dus als één van de ~5000 toeschouwers een WK bezoekt, zie je overal mensen in een rolstoel, met een blindegeleidestok of een prothese. Die inclusiviteit is het andere ding dat ik altijd aanhaal als ik mensen vertel waarom paraklimmen de mooiste sport ter wereld is.

Naast de internationale wedstrijden zijn er steeds meer lokale wedstrijden. Ze schieten als paddestoelraketten uit de grond, omdat het aantal paraklimmers zo snel toeneemt.

[World Championship Paraclimbing Venue 2021 Moskou]

Community

Last but not least: wat mij en vele anderen in de paraklimcommunity drijft, is de community zelf. Die bestaat uit de klimmers, coaches (zoals Guido, onze Belgische coach), blind guides (die blinde klimmers vanaf de grond aanwijzingen geven), wedstrijdorganisatoren, juryleden en iedereen die deze events mogelijk maakt. Door de jaren heen is dit een hechte groep geworden—vrienden die elkaar enkele keren per jaar zien op evenementen waar ze een jaar naar uitkijken.

Toen ik in 2016 begon met paraklimmen, waren er ongeveer 80 deelnemers. Bij de laatste wedstrijd waren er meer dan 200 deelnemers uit meer dan 20 landen! Bovendien is er een Facebookgroep die ik in 2016 startte, en waar nu meer dan 400 paraklimmers inzitten.

Niet alleen is het aantal deelnemers enorm gestegen, ook het niveau is gigantisch toegenomen. In 2016 werd ik vijfde op het WK en klom ik rond niveau 6B (het niveau dat veel klimmers halen na 1-2 jaar). Op het WK vorig jaar werd ik weer vijfde (haha, progressie), maar klom ik niveau 7C—een niveau dat de meeste klimmers nooit halen.

Dat was het zo’n beetje. Ik ben benieuwd naar jullie vragen!

*Een Freddy ben je al zodra je een Freddy wil zijn, maar om een officiële Freddy te worden, moet je je inschrijven voor deze gratis nieuwsbrief. Meer info in mijn eerste blogpost van vorige week.

[ENGLISH]

Already 44 official Freddies*!

Fantastic! I feel like this might become the biggest movement in Belgium! My aim is to convert three normal human being into Freddies every day, even if I have to hustle for them at night on the Oude Markt here in Leuven! Everyone in Leuven must and will know what paraclimbing is and who Fré Leys is if he heads to LA in 2028.

I know I promised to talk about habits this week, but I decided to postpone that to next week because it seemed more important to first explain briefly what paraclimbing (in competition context) is all about. Many Freddies have been asking me about it. You've been warned: this is going to be a long post, and it's okay if you don’t read all of it, as long as you tell me you did. 😉

Classes

Paraclimbing is climbing on walls (or rocks) with a physical disability. Since it's not fair to have someone with one arm compete against someone with one leg, the international federation (which also governs able-bodied climbing) decided to divide paraclimbers into ten sport classes. If you want to know exactly which category your favorite climber belongs to, you’ll need to consult the classification "bible" and undergo an evaluation by the classification panel (always stressful—ask Jamie). But Dr. Fré can give you a quick, informal rundown so you can grasp the basics:

• AL-2: Missing or significantly deformed leg.

• AL-1: Missing or entirely unusable legs (often paralysis). Example: Angelino Zeller (photo), the Austrian phenomenon.

• AU-2: Arm amputated below the elbow, no wrist. Example: Lucia Capovilla (photo).

• AU-3: Issues with one hand, such as missing fingers.

• B1: Severely blind, like Javier (photo), the Spanish sensation.

• B2: Less blind, poor vision.

• B3: Even less blind, visually impaired.

RP1, RP2, RP3: “Range and Power” limitations, often neurological disorders. These climbers usually have all their fingers and toes but limited mobility or strength, ranging from barely walking (RP1) to conditions like MS or hip replacements (RP3). Example: Benjamin (photo) from the U.S.

So, dear Freddy, a little quiz: which category does this Fré fit into? And don’t worry if you can’t figure out the logic behind the letter/number order—there isn’t any. (it’s AL-2)

The Climbing Itself

Simple: there’s a 15-meter-high wall, often very steep. A route is built on this wall using plastic holds. The climber is secured with a rope to prevent falls—a crucial element (for the climbers among you: it’s top-rope ). The route starts relatively easy and gets progressively harder. The climber who reaches the highest point without falling wins. That’s it. There’s also a six-minute time limit, but it rarely comes into play.

One of the two things I always mention when telling people that paraclimbing is the most beautiful sport is this: the holds and their placement vary by class! This way, routes can be tailored to every disability, allowing climbers to reach the top. This makes paraclimbing highly accessible.

Competitions

Every year, the IFSC organizes a few World Cups, usually three or four. Based on these, a world ranking is compiled at the end of the year. I’ve won several World Cups myself and was ranked #1 in the world in 2021. These events often take place in the U.S., Austria, France, Switzerland, or occasionally in other countries.

Additionally, every two years, there’s the biggest and most special event: the World Championship. The next one will be in South Korea next year. It’s always held alongside the championship for able-bodied climbers. So, if you attend as one of the ~5,000 spectators, you’ll see people in wheelchairs, with guide dogs, or using prosthetics. This inclusivity is the other reason I call paraclimbing the most beautiful sport in the world.

Besides international events, more local competitions are being organized, sprouting up like mushrooms because of the rapidly growing number of paraclimbers.

Community

Last but not least, what motivates me and many others in the paraclimbing world is the community itself. It includes the climbers, coaches (like Guido, our Belgian coach), blind guides (who shout directions from the ground to blind climbers), competition organizers, judges, and everyone who makes these events possible. Over the years, this has become a tight-knit community of friends who meet a few times a year at events they look forward to all year.

When I started paraclimbing in 2016, there were about 80 participants. At the latest competition, there were over 200 climbers from more than 20 countries! There’s also a Facebook group I started in 2016, which now has over 400 members.

Not only has participation skyrocketed, but the level of performance has also soared. In 2016, I placed fifth at the World Championships climbing around 6B (a level many beginners reach in 1-2 years). At last year’s World Championships, I placed fifth again (progress, haha), but I climbed 7C—a level most climbers never achieve.

That’s about it. I’m curious about your questions!

*A Freddy is anyone who wants to be one. But to become an official Freddy, you need to subscribe to this free newsletter—more info in my first blog post of last week.