Er alles voor doen, maar toch relativeren.

Nog 10 nachtjes slapen

Het is bijna zover, nog 10 nachten slapen. Op 17 september vliegen we naar Seoul voor het Wereldkampioenschap paraklimmen! Ik kijk er enorm naar uit om mezelf te meten aan de besten.

Ik heb me dit jaar heel goed voorbereid en sta waar ik gehoopt had te staan. Ik klim beter dan ooit tevoren en dat is toch weer eventjes geleden. Ik ben best trots op mezelf. Dat mag je soms zijn. Tegelijk wordt ik nog elke week beter en heb ik het gevoel dat het WK “maar” een tussenhalte is op mijn weg naar LA2028.

Het resultaat op het WK is op een bepaalde manier ook niet zo belangrijk voor mij. Ik zou wel teleurgesteld zijn als ik geen finale haal, want stiekem hoop ik op een medaille. Maar die teleurstelling zou niet lang blijven hangen. Dat zou anders zijn als ik niet een heel jaar mijn best had gedaan.

Ik heb me ook al lang niet zo fit gevoeld als nu. Trappen oplopen, zonder te hijgen, geen kleine kwaaltjes en veel energie de hele dag door. Dat is eigenlijk belangrijker dan eender welke medaille. Als ik dit nog 60 jaar doe, word ik gemakkelijk 138 ;)

Morgen hoop ik voor het eerst een 7C+ route te klimmen, dat is een moeilijkheidsgraad die me nog nooit gelukt is. Alhoewel “7C+” maar een arbitrair nummer is, zou het me toch deugd doen om dat nog te kunnen voor ik vertrek. Als het morgen niet is, dan heel waarschijnlijk volgende week. Ik heb die klimroute nu een 5-tal keer geklommen en de laatste keer zat ik er dicht bij.

Tot morgen!